Ένας επαγγελματίας skydiver λέει πώς ξεκίνησε η άσκηση αυτού του αθλήματος. «Συνήθιζα να κάνω αθλήματα με αλεξίπτωτο, και σε μια περίπτωση έκανα στον εαυτό μου μια ερώτηση: Τι θα συνέβαινε εάν το πρώτο κουδούνι δεν άνοιγε και έπρεπε να τραβήξω το κουδούνι έκτακτης ανάγκης; Δεν είχε συμβεί ποτέ και είχα τις αμφιβολίες μου για το αν θα μπορούσα να αντιδράσω. Μια μέρα πήρα την απόφαση να προκαλέσω αυτήν την κατάσταση. Έτσι άρχισα σκόπιμα να ξεδιπλώνω το αλεξίπτωτο και έριξα τον εαυτό μου μία, δύο, τρεις, τέσσερις φορές, αλλά πάντα διογκώθηκε μέχρι επιτέλους, την έκτη φορά εκείνο το απόγευμα, πήρα αυτό που ήθελα: η κουκούλα δεν ξεδιπλώθηκε. Αντί να ανοίξω την κατάσταση έκτακτης ανάγκης επί τόπου, σκέφτηκα ότι έκανα λίγο ελεύθερη πτώση. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα έπεσα το επίπεδο και άνοιξα το αλεξίπτωτο έκτακτης ανάγκης, ήμουν πολύ ικανοποιημένος ... "
«Κρατάω το μικρό θήραμα με το ένα δεξί χέρι και βάζω το δάκτυλο του αριστερού μου ποδιού στη μικρή εσοχή που το νερό έχει χαράξει στον τοίχο. Με το άλλο χέρι μόλις φτάνω στην τρύπα όπου μπαίνουν μόνο τα δάχτυλα. Κρεμώντας μόνο από αυτούς, πρέπει να ξεπεράσω τον εαυτό μου για να επιτύχω τη μικροσκοπική αυστηρότητα που παρουσιάζει αυτός ο εξωστρεφής τοίχος. Πριν εκφράσω την ανάβαση, επαναλαμβάνω ψυχικά τις κινήσεις πολλές φορές. Όταν έρθει η ώρα, μου λερώνουν τα χέρια μου με σκόνη μαγνησίου για να μην κάνω τον ιδρώτα να γλιστρήσει.